Biraz da çocuklara kalsın !

Filozoflukla maruf bir zat bir akşam Boğaziçi’ne bir yere müsafir olmak üzere vapura biner. Kamaralardan birine girerek oturur. Kamara çok kalabalıktır. Bir yere sıkışır. Kendisi şişman olduğu, vapura da yetişmek için biraz koşturduğundan olsa gerek terlemiştir. Ellerini ceplerine götürür mendilini arar bir sağa yok, birde sola yine yok fakat cebinde fıstık vardır şaşırır “cebimde fıstık mı varmış yahu!” der bir avuç alır ve yemeye başlar. Yanındaki adam şaşkın şaşkın bakar filozofa, filozof düşünür “filozof fıstık yemez mi canım Allah Allah” der içinden. Fıstık bitince bir avuç daha almak için yeltenir ama tam o sırada yanında ki adam filozofun elini tutar ve nezaketini hiç bozmadan der ki; “Efendim, afiyet olsun, yediğiniz elverir; biraz da çocuklara kalsın…” Meğer filozof kendi yerine adamın cebine elini atmış.